Two recent Supreme Court of Canada decisions demonstrate that the corporate attribution doctrine is not a one-size-fits-all approach.
In a judgment issued yesterday (Francis v Gross [2024] NZCA 528), the Court of Appeal unanimously overturned the controversial High Court decision in Francis v Gross [2023] NZHC 1107 and held that purchasers of partly constructed modular buildings (pods) did not have equitable liens (at all, and especially not in priority to secured creditors) over those pods.
Court approval of a sale process in receivership or Bankruptcy and Insolvency Act (“BIA”) proposal proceedings is generally a procedural order and objectors do not have an appeal as of right; they must seek leave and meet a high test in order obtain it. However, in Peakhill Capital Inc. v.
Recently, insolvency law was fundamentally amended in terms of reorganization procedures. The tax legislation was subsequently adapted to these new procedures, at the same time changing the content of some important tax rules.
The most important change is that a waiver of debt within the framework of a reorganization agreement becomes less interesting from a tax point of view. You will find out exactly how this works in this article.
Het insolventierecht onderging recent een grote wijziging op het gebied van de reorganisatieprocedures. De fiscale wetgeving werd vervolgens aan deze nieuwe procedures aangepast en daarbij werden tegelijk ook de inhoud van een aantal belangrijke fiscale regels gewijzigd.
De belangrijkste wijziging heeft als gevolg dat een schuldkwijtschelding binnen het kader van een reorganisatieakkoord fiscaal minder interessant wordt. Hoe dat precies zit, verneemt u in dit artikel.
Le droit de l'insolvabilité a récemment fait l'objet d'un changement majeur en ce qui concerne les procédures de réorganisation. La législation fiscale a ensuite été adaptée à ces nouvelles procédures, tout en modifiant le contenu de certaines règles fiscales importantes.
Le changement le plus important a pour conséquence qu'un apurement des dettes dans le cadre d'un accord de réorganisation devient moins intéressant du point de vue fiscal. Dans cet article, vous découvrirez comment cela fonctionne exactement.
This morning, after much anticipation, the Supreme Court has released its judgment in Yan v Mainzeal Property Construction Limited (in liq) [2023] NZSC 113, largely upholding the Court of Appeal's decision, and awarding damages of $39.8m against the directors collectively, with specified limits for certain directors. The decision signals that a strong emphasis on 'creditor protection' is now embedded in New Zealand company law.
In recent years much ink has been spilled opining on the so called 'Quincecare' duty of care, and the limits of it (see links to our recent insolvency law updates covering the topic below). The judgment in Barclays Bank plc v Quincecare Ltd [1992] 4 All ER 363 was a first instance decision on Steyn J, in which he found that a bank has a duty not to execute a payment instruction given by an agent of its customer without making inquiries if the bank has reasonable grounds for believing that the agent is attempting to defraud the customer.
De Herstructureringsrichtlijn van 20 juni 2019 zorgt voor het eerst op Europees niveau voor een harmonisatie van de wetgeving omtrent insolventie.
Een belangrijk onderdeel van deze Richtlijn heeft betrekking op preventieve herstructureringsstelsels, die tot doel hebben de vereffening van levensvatbare ondernemingen te vermijden.
In België zal dit voornamelijk een impact hebben op de gerechtelijke reorganisatie, en meer bepaald op de gerechtelijke reorganisatie door een collectief akkoord.
The Restructuring Directive of 20 June 2019 harmonises insolvency legislation for the first time at the European level.
An important part of this Directive concerns preventive restructuring frameworks, which aim to limit the unnecessary liquidation of viable companies.
In Belgium, this will mainly impact judicial reorganisation, and more specifically judicial reorganisation by means of collective agreement.